Door Lammert Huizing
Uit : Dagblad van het Noorden d.d. 28 april 2003

Tientallen mensen hebben zich in de laatste wereldoorlog ingezet om joden te redden die door de Duitsers werden gezocht om te worden vermoord.
Eind april, begin mei, als de bomen weer groen worden en de bermen in bloei staan, denken ouderen terug aan die tijd.
En aan de redders van toen die bijna vergeten zijn.

Zoals Leendert Lafeber, huisschilder in Hoogeveen en zijn vrouw Immie Kiers.
Een echtpaar dat zijn huis aan de Schutstraat openstelde voor de asielzoekers van toen.
Hun woning lag aan het kanaal tegenover het oude ziekenhuis Bethesda.
Daar werkte de hoofdverpleegster Tiny Zijlstra.
Zieke joden uit het kamp Westerbork werden hier verpleegd, zolang het kampziekenhuis nog niet klaar was.
Regelmatig ging zij met een joodse man of vrouw, die uit het ziekenhuis was ontslagen en die een nieuw verblijf in Westerbork niet zag zitten, naar Leendert en Immie.
Ze kregen daar een of meer dagen onderdak totdat een permanent onderduikadres was gevonden.
Het was de Hoogeveense huisarts Pieter Kooiman, die de Lafebers warm had gemaakt voor de redding van joden.
Op een dag kwam de in Hoogeveen geboren Frits van Buuren, enkele jaren voor de oorlog vertrokken naar Haarlem, terug naar zijn geboorteplaats.
Samen met zijn vrouw Lida was hij ondergedoken in Uitgeest.
Daar was hun kind geboren en na tien dagen zogenaamd te vondeling gelegd bij een hen bekende fa milie.
Om de veertien dagen mochten ze even naar hun baby komen kijken.
Bekenden en vroegere vrienden in Hoogeveen durfden hen niet in huis te nemen.
Zo kwam Frits terecht bij de familie Thomas in de korenmolen aan de Van Echtenstraat.
Daar zaten al meer onderduikers.
Ook daar konden ze niet blijven en zo belandden ze bij do ter Kooiman aan de Bentinckslaan, die een goed woord voor hen deed bij de familie Lafeber.
Daar mochten ze blijven, ook al was er iemand anders daar ondergedoken.
"Ik durf niet iemand de straat op te sturen, als ik weet dat hij kan worden doodgeschoten", zei Immie.
Lida kon nu ook naar hier komen.
De zondag daarop stapte Leendert in de trein naar Uitgeest om Lida te halen.
Haar bezittingen zaten in vier grote koffers.
Want je wist immers niet hoe lang de onderduik zou duren.
Twee koffers namen ze mee.
Leendert en Lida, beiden klein van postuur, vielen haast in het niet bij de enorme valiezen.
De week daarop ging Leendert alleen naar Uitgeest voor de twee andere koffers.
Op de terugreis kreeg hij in Utrecht controle.
Drie Duitsers en een Nederlandse SS'er wilden weten wat er in de koffers zat.
"Ik weet het niet", zei Leendert.
Hij wist het ook echt niet en zocht zich wezenloos naar de sleuteltjes, waarvan hij niet meer wist in welke zak hij die had gestopt.
"Maak j e niet zenuwachtig", zei de SS'er.
"Als jullie niet zenuwachtiger zijn dan ik, dan mag je het er voor doen", antwoordde Leendert.
Intussen werden de Duitsers en de SS'er razend nieuwsgierig naar de inhoud.
Eindelijk waren de sleuteltjes terecht.
De eerste koffer ging open en bleek geheel gevuld met maandverband.
Onverwacht, omdat er dan meer in kon.
Zelfs de Duitsers bloosden.
Het was in een tijd, dat over dergelijke zaken nog niet openlijk werd gepraat.
De andere koffer hoefde niet meer open en de Duitsers met de SS'er waren snel weg.
Frits en Lida moesten achteraf vreselijk lachen.
Ook Immie Lafeber had er veel plezier over.
Toen de oorlog voorbij was, werd er niet meer gesproken over de hulp aan joden.
Leendert en Immie kwamen uit de tijd.
Maar door hen geredde joden waren hen niet vergeten.
Op 27 februari 1996 werden Leendert en Immie Lafeber door de Israëlische regering postuum onderscheiden met de Yad Vashem-medaille voor hun voorbeeldige inzet in moeilijke jaren.
Hun kinderen namen het ereteken in ontvangst.

Leendert lafeber en zijn vrouw Immigje Lafeber-Kiers uit Hooge-
veen lieten in de laatste wereldoorlog joden bij hen onderduiken

naar begin artikel

Reacties graag naar :

Terug naar homepage